ԳԱԳԻԿ ՍԱՐԳՍՅԱՆ

6 ապրիլ, 1926 - 25 օգոստոս, 1998

Ծնվել է Երևանում: Եղել է գրականագետ Խորեն Սարգսյանի որդին։ 1950թ. ավարտել է Լենինգրադի (այժմ՝ Սանկտ Պետերբուրգ) համալսարանի պատմության ֆակուլտետը։ Այդ տարիներին տիրապետել է հունարեն, լատիներեն, աքքադերեն, գերմաներեն, անգլերեն լեզուներին։ 1954թ-ից աշխատել է ՀՀ ԳԱ պատմության ինստիտուտում։ 1956-62թթ եղել է ավագ գիտաշխատող և ԳԱ հասարակական գիտությունների բաժանմունքի գիտական քարտուղարը, 1962-66թթ՝ տնօրենի գիտական գծով տեղակալը, 1966-71թթ՝ Հին աշխարհի պատմության բաժնի վարիչը, 1971թ-ից՝ ՀՀ ԳԱ արևելագիտության ինստիտուտի տնօրենը, 1988-90թթ՝ ՀՀ ԳԱԱ փոխնախագահը, 1994թ-ից՝ հումանիտար գիտությունների բաժանմունքի ակադեմիկոս-քարտուղարը։ Դասախոսել է Երևանի բուհերում (պատմական առարկաներ, հին հունարեն, աքքադերեն)։ Գիտական ուսումնասիրությունները հայագիտության բնագավառում վերաբերում են՝ հելլենիստական դարաշրջանի Հայաստանի սոցիալ-տնտեսական և քաղաքական պատմությանը, հոգևոր մշակույթին, նախամեսրոպյան շրջանի պատմագրության մտքին և Մովսես Խորենացու «Հայոց պատմությանը», խորհրդային պատմագրությանը, ասուրագիտության (սեպագրագիտության) բնագավառում՝ ուշ, հելլենիստական շրջանի բաբելոնյան սեպագիր վավերագրերի հրատարակմանը, քաղաքների սոցիալ-տնտեսական, վարչաքաղաքական և մշակութային նկարագրին, հունական և բաբելոնական քաղաքակրթությունների փոխազդեցությանը։ Մասնակցել է Հայ ժողովրդի պատմության ակադեմիական հրատարակության ստեղծմանը։ 1980թ. լույս է տեսել նրա «Տիգրանակերտ» աշխատությունը։ Ավելի քան 30 տարի հետազոտել է ասորաբաբելական սեպագիր արձանագրությունները։ Հրատարակել է Պետական Էրմիտաժի սելևկյան ժամանակաշրջանի սեպագրերը, Բեռլինի առաջավորասիական թանգարանի ֆոնդերում պահվող, հելլենիստական ժամանակաշրջանին վերաբերող սեպագիր արձանագրությունների բնագրերը։ Գերմանիայի մասնագետների հետ տպագրության է պատրաստել «Հելլենիստական դարաշրջանի Միջագետքի սոցիալ-տնտեսական պատմության սեպագիր վավերագրերի դիվան» աշխատությունը։ 1984թ. ընտրվել է ԽՍՀՄ արևելագետների միության ՀՀ մասնաճյուղի նախագահ։ 1967թ. ստացել է պատմական գիտությունների դոկտորի գիտական աստիճան (1981թ-ից՝ պրոֆեսոր): 1974թ-ից եղել է ՀՀ ԳԱ թղթակից-անդամ։ Մահացել է Երևանում: