ԳԵՎՈՐԳ ՈՍԿԱՆՅԱՆ

22 մարտ, 1923 - 15 դեկտեմբեր, 1968

Ծնվել է ՀՀ Աշտարակ քաղաքում: Հայտնի է նաև Գոգո Ոսկանյան անունով: Նրան նաև անվանել են «Պուճուր Հրաչ»՝ նկատի ունենալով Հրաչյա Ներսիսյանին: Լինելով ինքնուս նկարիչ՝ կարողացել է ձեռք բերել վարպետություն նկարչության ասպարեզում՝ անընդհատ զարգացնելով իր տաղանդը: Միջնակարգ կրթությունն ավարտելուց հետո գնացել է թատրոն: 1955թ. Հայաստանի երիտասարդական առաջին փառատոնում ճանաչում է ձեռք բերել, ստացել դափնեկրի դիպլոմ և արծաթյա մեդալ: 1962թ. Հանրապետական ժողովրդական ստեղծագործության տանը կազմակերպվել է նկարչի անհատական ցուցահանդեսը: 1964թ. Երևանում բացվել է նրա հաջորդ անհատական ցուցահանդեսը: 1967թ. Մոսկվայում՝ Հոկտեմբերյան հեղափոխության 50-ամյակին նվիրված համամիութենական փառատոնում արժանացել է արծաթե մեդալի: Նկարչի ժառանգությունը բաղկացած է գեղանկարից և թատերական գրաֆիկայից, որը քանակով այնքան էլ մեծ չէ: Հեղինակել է նաև ճեպանկարներ (Ամբերդը պատկերող, Աշտարակի հին կամուրջը, իսկ ետևի պլանում երևում է եկեղեցի, Մարինե եկեղեցին Արագածի ֆոնի վրա, Կիսաչորացած ծառ): Հեղինակել է բնանկարներ և նատյուրմորտներ, որոնցում ակնհայտ երևում է իմպրեսիոնիզմին բնորոշ թեթևություն: Աշխատանքներից են՝ «Աշտարակի հին կամուրջը» (1962թ.), «Աշուն» (1963թ.), «Կիրճը» (1963թ.), «Գեղարդ» (1963թ.), «Մարինե եկեղեցի» (1963թ.), «Ձմեռը Աշտարակի ձորում» (1965թ.), «Համբերդ և եկեղեցի» (1965թ.), «Աշտարակի ձորում» (1966թ.), «Քասախի կիրճը» (1966թ.), «Ձմերուկով նատյուրմորտ» (1966թ.), «Կղզի Քասախի կիրճում» (1967թ.), «Արայի լեռ» (1968թ.), «Արարատ» (1968թ.), «Սեփոյի գյոլը» (1968թ.), «Մատուռ» (1968թ.): 1967թ. արժանացել է Հայաստանի վաստակավոր նկարչի կոչման: Մահացել է Երևանում: