ՀԵՆՐԻ ԷԼԻԲԵԿՅԱՆ

2 հունվար, 1936 - 20 հոկտեմբեր, 2019

Ծնվել է Թբիլիսիում: Եղել է գեղանկարիչներ Վաղարշակ Էլիբեկյանի որդին, Ռոբերտ Էլիբեկյանի եղբայրը: 1967թ. ավարտել է Երևանի գեղարվեստաթատերական ինստիտուտը: 1968-71թթ ապրել է Մոսկվայում, 1972թ-ից՝ Երևանում: Գեղանկարչական գործերից են՝ «Կոմպոզիցիա» (1956թ.), «Մարդը տարածության մեջ» (1996թ.), «Հակոբ Ջարախյանի հիշատակին» (1982թ.): 1990թ-ից ստեղծել է վերացական բնույթի, վառ, բազմագույն գամմայով կոմպոզիցիաներ: Քանդակներին բնորոշ են պլաստիկական ձևերի հակադրությունները («Կնոջ մարմին», փայտ, 1972թ., «Կնոջ դիմաքանդակ», տուֆ, 1981թ.): Կատարել է նաև բեմականացված ակցիաներ՝ «Գ.Յակուլով» (1985թ.), «Գեղանկարչություն և քանդակագործություն ժամանակի և տարածության մեջ» (1986թ.), «Հայաստանը երեկ, այսօր, վաղը» (1993թ.), «Սիրեցեք մարդուն» (2001թ.), «Համլետը Համլետ չէ կամ վրեժխնդրություն հոր համար» (2003թ.): Ձևավորել է Ֆ.Դյուրենմաթի «Խաղում ենք Սթրինդբերգ» (1975թ.), Ե.Չարենցի «Երկիր Նաիրի» (1977թ.), Գ.Սունդուկյանի «Խաթաբալա» (1978թ.) ներկայացումները: Ստեղծագործությունները գտնվում են Մոսկվայի Տրետյակովյան պատկերասրահում, Արևելքի ժողովուրդների պետական թանգարանում, Բախրուշինի անվան պետական կենտրոնական թատերական թանգարանում, Մոսկվայի Ա.Սախարովի անվան «Խաղաղություն, առաջընթաց և մարդու իրավունքներ» թանգարան-հասարակական կենտրոնում, Հայաստանի ազգային պատկերասրահում, Երևանի ժամանակակից արվեստի թանգարանում և այլ քաղաքների թանգարաններում և հավաքածուներում: Անհատական ցուցահանդեսներ է ունեցել Թբիլիսիում (1982թ.), Երևանում (1987թ., 2010թ.): 1990թ. արժանացել է Հայաստանի արվեստի վաստակավոր գործչի կոչման, 2012թ.՝ ՀՀ նախագահի մրցանակին: Մահացել է Երևանում: