ԼԵՎՈՆ ՀԱԽՎԵՐԴՅԱՆ

26 դեկտեմբեր, 1924 - 6 փետրվար, 2003

Ծնվել է Ղարաքիլիսայում (այժմ` Վանաձոր): Եղել է կինոռեժիսոր Հովիկ Հախվերդյանի եղբայրը: Ավարտել է Երևանի Խ.Աբովյանի անվան միջնակարգ դպրոցը, 1949թ.` Երևանի գեղարվեստաթատերական ինստիտուտի թատերագիտության բաժինը: 1946թ-ից տպագրվել է: Հայ դասական և ժամանակակից գրականությանը, թատրոնին, լեզվին վերաբերող շուրջ 30 գիրք ու մենագրություն է հրատարակել, ինչպես նաև` բազմաթիվ հոդվածներ «Գրական», «Սովետական Հայաստան» և այլ թերթերում: 1955-59թթ եղել է «Խորհրդային արվեստ» ամսագրի քարտուղարը, 1956թ-ից` ՀՀ ԳԱԱ արվեստի ինստիտուտի աշխատակից, 1965թ-ից` թատրոնի և կինոյի բաժնի վարիչը, 1987թ-ից` ինստիտուտի տնօրենը: 1980թ-ից դասավանդել է: 1967թ. «Թումանյանի աշխարհը» մենագրության համար ստացել է բանասիրության դոկտորի գիտական աստիճան: 1983թ. «Հայ թատրոնի պատմություն. 1901-1920» աշխատասիրության համար արժանացել է ՀՀ Պետական մրցանակի: 1988թ. «Պարույրը» խոհագրությունը նրան բերել է Մ.Նալբանդյանի անվան մրցանակ, իսկ «Թումանյանը և իր ժամանակը» ու «Մենք և մեր դժվար օրերը» վերջին գրքերի համար 2002թ. նրան շնորհվել է Թեքեյան մշակութային միության «Հայկաշեն Ուզունյան» մրցանակ: 1996թ-ից եղել է ՀՀ ԳԱԱ ակադեմիկոս: Մահացել է Երևանում: