ԺՈՐԱ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

7 սեպտեմբեր, 1928 - 10 հունվար, 2002

Գևորգ Հարությունյան

Ծնվել է Երևանում: 1946թ. ավարտել է Երևանի բժշկական տեխնիկումը, 1962թ.` Երևանի պետական բժշկական ինստիտուտը: 1969-95թթ եղել է Հայաստանի գրողների միության գրականության ֆոնդի տնօրենը։ Առաջին պիեսը եղել է «Սրտի արատ» կատակերգությունը, որը 1957թ. բեմադրվել է Երևանի Գ.Սունդուկյանի անվան թատրոնում: Հայաստանի տարբեր թատրոնների խաղացանկում տեղ են գտել նրա «Հիվանդ համար 199» (1960թ.), «Ղազարը գնում է պատերազմ» (1968թ.), «Հարսնացու հյուսիսից» (1973թ.), «Խաչմերուկ» (1978թ., ՀՀ Պետական մրցանակ՝ 1979թ.), «Քո վերջին հանգրվանը» (ՀԳՄ Գ.Սունդուկյանի անվան մրցանակ՝ 1983թ.), «Բախտավոր մարդիկ» (1987թ.), «Մեր այս տարիքում» (1991թ.) և այլ կատակերգություններ, որոնց մի մասը բեմադրվել է արտասահմանում: Հեղինակի պիեսներին բնորոշ են կյանքի հրատապ խնդիրների արծարծումը, կատակերգական ցայտուն իրավիճակները։ Նա վեր է հանել ժամանակակից իրականության սոցիալական և մարդկային հարաբերությունների ստվերոտ կողմերը՝ դրանց հակադրելով ազգային բարոյականության ավանդներն ու հոգևոր կայուն արժեքները: Դրամատուրգի սցենարներով «Հայֆիլմ» և հեռուստատեսային ֆիլմերի «Երևան» ստուդիաներում նկարահանվել են մի շարք կարճամետրաժ և լիամետրաժ գեղարվեստական կինոնկարներ` «Ոսկե ցլիկ» (համահեղինակ, 1953թ.), «Ձախորդ Փանոսը» (1970թ.), «Շրթներկ համար 4» (1967թ.), «Հուշարձան» (1973թ.), «Հարսնացու հյուսիսից» (1974թ.), «Խոշոր շահում» (1982թ.), «Հրդեհ» (1984թ.), «Խաչմերուկի դեղատունը» (1988թ.) և այլն: 1975թ. արժանացել է Հայաստանի արվեստի վաստակավոր գործչի կոչման: Մահացել է Երևանում: