ԱԶԱՏ ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆ

Ծնվել է 1943թ. ապրիլի 6-ին, ՀՀ Նոր Բայազետի շրջանի Հացառատ գյուղում (այժմ՝ ՀՀ Գավառ քաղաքի Հացառատ թաղամաս): 1965թ. ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը: 1965-66թթ աշխատել է ՀՀ Հրազդանի շրջանի Մեղրաձոր գյուղի միջնակարգ դպրոցում՝ որպես հայոց լեզվի և գրականության ուսուցիչ։ 1969-72թթ սովորել է Մոսկվայի Մ.Գորկու անվան գրականության ինստիտուտի ասպիրանտուրայում: 1972թ-ից աշխատել է ՀՀ ԳԱ Մ.Աբեղյանի անվան գրականության ինստիտուտում՝ սկզբում գրականության տեսության բաժնում, 1985թ-ից՝ հայ հին և միջնադարյան գրականության բաժնում՝ որպես ավագ գիտաշխատող: 2004-062թ խմբագրել է ինստիտուտի և ՀԳՄ «Գրականագիտական հանդեսը»: 1999-2008թթ եղել է ինստիտուտի տնօրենը: Դասավանդել է Գավառի պետական համալսարանում: 1974թ. պաշտպանել է դիսերտացիա «Բանաստեղծի ստեղծագործական անհատականությունը և թարգմանությունը» թեմայով և ստացել բանասիրական գիտությունների թեկնածուի աստիճան: Նույն թվականին Մոսկվայի «Դրուժբա նարոդով» ամսագրում տպագրված «Չափանիշը անհատականությունն է» հոդվածի համար արժանացել է ամսագրի տարվա մրցանակին: 1979թ. ռուսերեն լույս է տեսել նրա «Բանաստեղծը և թարգանությունը» գիրքը: Դասավանդում է Երևանի պետական, Վ.Բրյուսովի անվան լեզվաբանական, «Հրաչյա Աճառյան» համալսարաններում (2004թ-ից՝ պրոֆեսոր): Հայ-ռուսական (Սլավոնական) համալսարանի հայոց լեզվի և գրականության ամբիոնի վարիչն է: 1975թ-ից Հայաստանի գրողների միության անդամ է: Երկերից են՝ «Գեղարվեստական պատում» (1986թ.), «Թումանյանի պոետիկան և նրա ժողովրդական ակունքները» (1990թ.), «Պատմության երգեհոնը» (Եղիշե Չարենց, 2007թ.), «Էպոսի պոետիկան» (2008թ., անգլերեն), «Այս հպարտ հանճարեղ լոռեցին» (Հովհաննես Թումանյան, 2009թ.): Աշխատակցել է Հայաստանի և Ռուսաստանի գրական և գիտական պարբերականներին` «Գրական թերթ», «Նորք», «Լիտերատուրնայա Արմենիա», «Վոպրոս լիտերատուրի», «Նովի միր» և այլն: 2003թ. արժանացել է ՀՀ մշակույթի նախարարության ոսկե մեդալի և «Ֆրիտյոֆ Նանսեն» հուշամեդալի, 2013թ.` «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 2-րդ աստիճանի մեդալի: