ՎԱՐԴԱՆ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

26 հունվար, 1929 - 29 մարտ, 2019

Ծնվել է Հայաստանի Դիլիջան քաղաքում: 1952թ. ավարտել է Երևանի պետական համալսարանը։ 1956-68թթ աշխատել է ՀՀ ԳԱ Պատմության ինստիտուտում, 1959թ-ից՝ Երևանի Մ.Մաշտոցի անվան Մատենադարանում, որտեղ 1960-68թթ եղել է գիտքարտուղար, 1979-97թթ՝ ձեռագրերի գիտական պահպանման բաժնի վարիչը, 1997թ-ից՝ փոխտնօրենը։ 1989թ-ից եղել է Սիրիայի աշխարհագրական ընկերության թղթակից-անդամ, 1974թ-ից՝ Հալեպի համալսարանի արաբական ԳԱ պատվո անդամ։ Աշխատությունները վերաբերում են Երևանի խանության, Ռուսաստանի, Ուկրաինայի, Լեհաստանի հայ գաղթավայրերի պատմությանը։ Կազմակերպել է տարբեր վայրերից հայկական ձեռագրերի, հնատիպ գրքերի ու փաստաթղթերի հավաքման և Մատենադարան փոխադրման գործը։ Նկարագրել ու ցուցադրել է Երուսաղեմի հայկական թանգարանի նյութերը։ Նրա նախաձեռնությամբ լույս են տեսել «Դիվան հայոց պատմության» շարքի «Ղուկաս Կարնեցի. Բնագրեր» (հ.1-2, 1984-2003թթ) գրքերը: Հրատարակվել են նրա «Երևանի խանությունը 18-րդ դարի վերջում (1780-1800թթ)» (1958թ.), «Կամենեց-Պոդոլսկ քաղաքի հայկական դատարանի արձանագրությունները (16-րդ դար)» (1963թ.), «Երանուհի մայրիկի «թաշկինակը» (1967թ.), «Ադրբեջանում մահմեդական ազգային փոքրամասնությունների հարկադիր բնաջնջում» (1992թ., ռուսերեն), «Հայությանը նվիրված կյանք. Էստոնուհի Հեդվինգ Բյուլի հայանպաստ գործունեությունը Կիլիկիայում և Սիրիայում (1911-51թթ)» (1996թ.), «Արցախի պաշտպանության դիրքերում» (1997թ.), «Հայ գաղթօջախների պատմությունը Ուկրաինայում և Լեհաստանում (Հայերը Պոդոլսկում)» (2005թ., ռուսերեն) և այլն։ Մահացել է Երևանում: