Պողոս Օտյան
Պետական գործիչ, մանկավարժ
Գրիգոր Օտյան
Պետական գործիչ, հրապարակախոս
Հակոբ Օշական
Արձակագիր, դրամատուրգ
Հակոբ Խաչատրյանց
Գրականագետ, թարգմանիչ
Կարապետ Մեծատուրյան
Քանդակագործ
Բագրատ Ուլուբաբյան
Պատմաբան, բանաստեղծ, արձակագիր
Հրաչիկ Սիմոնյան
Պատմաբան
Կարո Սարաֆյան
Կիթառահար
Ալեքսանդր Չաուշյան
Թավջութակահար
Արթուր Ավանեսով
Դաշնակահար, կոմպոզիտոր
Ժիրայր Ոսկանյան
Հաղորդավար
ՎԱՎԻԿ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ
Դերասան, բեմադրիչ
28 դեկտեմբեր, 1900 - 7 նոյեմբեր, 1967
Անուշավան Վարդանյան
Ծնվել է Ադրբեջանի Ղուբա քաղաքում, ապա տեղափոխվել Դերբենդ: Եղել է դերասանուհի Ռուզան Վարդանյանի եղբայրը: Բեմական գործունեությունն սկսել է 1918թ.` ղեկավարելով Աստրախանի գեղարվեստաթատերական ստուդիան մինչև 1920թ.: 1920-26թթ Ստավրոպոլի հայկական թատրոնում հանդես է եկել իբրև դերասան և ռեժիսոր: 1925թ. ավարտել է Մոսկվայի հայկական դրամատիկական ստուդիան, եղել Թիֆլիսի հայկական պետական դրամայի թատրոնի դերասան և ռեժիսոր: 1928թ-ից աշխատել է Երևանի Առաջին պետթատրոնում (այժմ` Գ.Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոն) որպես դերասան, 1936թ-ից` նաև ռեժիսոր: Խաղացած ներկայացումներից են` Ա.Շիրվանզադեի «Նամուս» (Սեյրան), «Պատվի համար» (Սուրեն), Մ.Գորկու «Եգոր Բուլըչովը և ուրիշներ» (Պավլին), «Հատակում» (Դերասան), Ա.Օսարովսկու «Ամպրոպ» (Բորիս) և այլն: Առաջին իսկ ինքնուրույն բեմադրության մեջ (Ա.Աֆինոգենովի «Հեռավորը», 1936թ.) դրսևորվել են ռեժիսորի արվեստին բնորոշ գծերը` հեղափոխական-հերոսական պաթոսը, սոցիալ-հոգեբանական վերլուծման հակումը: Կատարած այլ բեմադրություններից են` Լ.Ռախմանովի «Անհանգիստ ծերություն» (1938թ.), Մուրացանի «Գևորգ Մարզպետունի» (1941թ.), Կ.Սիմոնովի «Ռուս մարդիկ» (1942թ.), «Ռուսական հարց» (1947թ.), Ն.Պոգոդինի «Հրացանավոր մարդը» (1938թ.), Կապլերի ու Զլատոգորովայի «Լենին» (1938թ.) և այլն: 1954-58թթ եղել է Երևանի Ա.Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի գլխավոր ռեժիսորը, ուր բեմադրել է Գունոյի «Ռոմեո և Ջուլիետ» (1955թ.), Տ.Չուխաճյանի «Արշակ Բ» (1956թ.), Վ․Տիգրանյանի «Սոս և Վարդիթեր», Ա.Բաբաևի «Արծվաբերդ» (երկուսն էլ` 1957թ.): 1927թ-ից դասավանդել է Երևանի Գ.Սունդուկայնի անվան թատրոնին կից ստուդիայում, 1944թ-ից` Երևանի թատերական նորաբաց ինստիտուտում (1946թ-ից` պրոֆեսոր), որի հիմնադիրն ու առաջին դիրեկտորն է եղել: Պրոպագանդել է Կ.Ստանիսլավսկու սիստեմը, ռուսական արվեստի լավագույն ավանդույթները: Գրել է հայ և օտար թատրոնի պատմության մասին երկեր: 1951-55թթ եղել է Հայաստանի Գերագույն սովետի նախագահության նախագահի, 1953-54թթ` կուլտուրայի մինիստրի տեղակալ, 1952-55թթ, 1959-65թթ` Հայկական թատերական ընկերության վարչության նախագահը, Հայաստանի 2-րդ, 3-րդ և 4-րդ գումարումների Գերագույն սովետի պատգամավոր: Պարգևատրվել է մի շարք շքանշաններով, պետական պարգևներով: 1950թ. արժանացել է Հայաստանի ժողովրդական արտիստի կոչման: Մահացել է Երևանում:
