ԴԱՆԻԵԼ ՂԱԶԱՐՅԱՆ

17 մայիս, 1883 - 14 դեկտեմբեր, 1958

Ծնվել է Շուշիում: 1911թ. ավարտել է Թիֆլիսի երաժշտական ուսումնարանը, 1921թ.` կոնսերվատորիան: Եղել է ուսուցիչ, Անդրկովկասի հայկական շրջաններում տարածել խմբերգային արվեստը, երաժշտական ստուդիաներ հիմնել Բաթումում (1922թ.), Լենինականում (1924թ.): 1933թ-ից Երևանում զբաղվել է խմբավարությամբ և մանկավարժական-մեթոդական աշխատանքով: Նրա ստեղծագործությունը կարևոր տեղ է գրավում հայ երաժշտության մասսայական ժանրերում` մանկական երաժշտական պատկերներ, երգեր, դաշնամուրային և նվագախմբային հանրամատչելի պիեսներ, քայլերգեր և այլն: Լայն ժողովրդականություն են վայելում «Սոս և Վարդիթեր» երաժշտականացված դրամայի հատվածները, մասնավորապես քաղաքային ժողովրդաերաժշտական ոճի վրա հիմնված երգ-ռոմանսները (Ա.Իսահակյանի «Ուռին», «Սար դարդեր», «Քույր իմ նազելի», Վ.Աղասյանի «Լանջեր մարջան» և այլն): Պարգևատրվել է ԽՍՀՄ Պետական շքանշանով: 1944թ. արժանացել է Հայաստանի վաստակավոր ուսուցչի, 1945թ.` Հայաստանի արվեստի վաստակավոր գործչի կոչման: Մահացել է Երևանում: