ԳՐԻԳՈՐ ԱՀԱՐՈՆՅԱՆ

24 փետրվար, 1896 - 17 հուլիս, 1980

Ծնվել է Թիֆլիսում: 1915-17թթ սովորել է Սանկտ Պետերբուրգի, 1921-24թթ` Սոֆիայի գեղարվեստի ակադեմիաներում: 1927-28թթ աշխատել է Հակոբ Գյուրջյանի Փարիզի արվեստանոցներում, 1931-46թթ` Բուլղարիայում: 1946թ. տեղափոխվել է Հայաստան: 1947թ-ից դասավանդել է Երևանի գեղարվեստաթատերական ինստիտուտում (1967թ-ից` պրոֆեսոր): Գործերից են` «Ինքնադիմաքանդակր» (մարմար, 1927թ.), «Նեգրուհի» դիմաքանդակը (բրոնզ, 1928թ.), «Հակոբ Մեղապարտ» արձանը (գիպս, 1960թ., Երևանի Մատենադարան), Պ. Յավորովի (բրոնզ, 1932թ., Սոֆիա, բազալտ, 1966թ.), Ա.Չեխովի (բրոնզ, 1955թ.), Ա.Մյասնիկյանի (բրոնզ, 1957թ.), «Պեպո» (բազալտ, 1975թ., չորսն էլ` Երևան) հուշարձանները  և այլն: 1967թ. արժանացել է Հայաստանի ժողովրդական նկարչի կոչման: Մահացել է Երևանում:

ԲԱԺԻՆՆԵՐ

• ԱՐԱԿԱՆ
• ԻԳԱԿԱՆ
• ՄԱՆԿԱԿԱՆ

ՄԱՍՆԱԿՑԻՐ ՔԱՍԹԻՆԳԻ