
Էգազ Նորջուղայեցի
Աշուղ

Տիգրան Փեշտիմալճյան
Բժիշկ, հրապարակախոս

Հարություն Շամշինյան
Գեղանկարիչ

Վահան Տերյան
Բանաստեղծ

Եղիա Գասպարյան
Գեղանկարիչ, դրամատուրգ

Վազգեն Շուշանյան
Արձակագիր

Սիրան Սեզա
Արձակագիր, հրապարակախոս

Զորայր Միրզայան
Բանաստեղծ, արձակագիր, թարգմանիչ

Կարպիս Շամլյան
Դերասան

Անահիտ Թարյան
Բանաստեղծ, լրագրող

Հակոբ Թորգոմյան
Բաս-կիթառահար
ԱՀԱՐՈՆ ՏԱՏՈՒՐՅԱՆ

19 սեպտեմբեր, 1887 - 31 հունվար, 1965
Ծնվել է Թուրքիայի Իզմիթի գավառի Օվագըճ գյուղում: Գյուղի նախակրթարանն ավարտելուց հետո, սովորել է Կ.Պոլսի Գատըգյուղի Մխիթարյան վարժարանում, ապա տեղափոխվել է Վենետիկի Մուրատ-Ռափայելյան վարժարան: Սահմանադրության հռչակումից հետո վերադարձել է Կ.Պոլիս, զբաղվել ուսուչությամբ: Առաջին համաշխարհային պատերազմի օրերին փախել է Բուլղարիա, 1919թ. վերադարձել է Կ.Պոլիս, 1922թ.` կրկին Բուլղարիա: Ապա անցել է Չեխոսլովակիա: Հետևել է Պրահայի համալսարանի գրական ճյուղի դասընթացներին: 1929թ. հաստատվել է Ֆրանսիայում: Աշխատակցել է «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների: Գրական ասպարեզ է իջել 1902թ.` հաճախակի հանդես գալով պոլսահայ մամուլում: Քնարախոհական բանաստեղծություններում երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել հակասություններով լի կյանքը` «Մագաղաթներ» (1938թ.), «Պոհեմականք» (1939թ.), «Սոսեաց անտառ» (1949թ.), «Երկներ երկիր» (1957թ.), «Բագիններուս կրակին դեմ» (1958թ.), «Կարմիր Ավետարան» (1959թ.), «Վերջին կաթիլները» (1971թ.), «Հին քերթուածներ» (1971թ.): Մահացել է Փարիզում: